ساکسوفون (به فرانسوی: saxophone) یکی از سازهای بادی است که یکقمیش دارد. این ساز را آدولف ساکس در دههٔ ۱۸۴۰ اختراع کرد و به نام او «ساکسوفون» نام گرفت.

آدولف ساکس زادهٔ شهرستان دینان (به فرانسوی: Dinant) در بلژیک است.

ساکسوفون جزو سازهای بادی چوبیِ تک‌زبانه است.

ساکسوفون انواعی مانند ساکسوفون سوپرانو، ساکسوفون آلتو و ساکسوفون تنور دارد، که تفاوت آنها در دامنهٔ صداییِ آنهاست. اگرچه این ساز در اصل برای ارکستر و دستهٔ موزیک نظامی تهیه شد، ولی امروزه بیشتر در موسیقی جاز و مردم‌پسند به کار می‌رود.

در قرن بیستم، که جاز و بلوز به موسیقی اولِ غرب تبدیل می‌شد، ساکسوفون هم جایگاه خود را پیدا کرد. در ساکسوفون هم، مانند دیگر سازهای بادی، بین تکنیک و تنفس تأثیر مستقیمی وجود دارد. بیشتر طرفداران ساکسوفون هم سیاه‌پوستان بودند که به پُرنفس بودن شهرت دارند و یکی‌یکی جادویی جدید به صدای آن اضافه می‌کردند و نامشان را در تاریخ نوازندگان ساکسوفون جاودانه کردند؛ مثل چارلی پارکر.

در اواخر دههٔ ۱۹۶۰، موسیقی راک همه‌گیر شد و همچنین ده‌ها شاخه از آن منشعب شد و از مهم‌ترین این سبک‌ها، سبک ژرمن راک بود که گیتار در آن کمرنگ شد و اساس آن برگیتار بیس و کیبورد بود؛ پس نیازمندِ سازی شد که سولوهای وحشی را به موسیقی‌اش تزریق کند، و این ساکسوفون بود که می‌توانست این نیاز را برطرف سازد.

ریک دیویس و راجر هادسون در قطعه‌های «آهنگ منطقی» و «حالا ترکم مکن»، سولوهای ساکس را وارد کردند و گروه «سوپر ترمپ» را به اوج رساندند. اینگونه بود که در دههٔ ۱۹۷۰، ساکسوفونِ ریک دیویس طرفداران زیادی پیدا کرد و رقیب جدی فلوت ایان اندرسوناز «جتروتول» شد که عالی‌ترین نمونه‌های استفاده از سازهای بادی در موسیقی راک بودند.

دیک پری، نوازندهٔ دوره‌گردی بود که در کالج با راجر واترز و سید برت هم‌کلاس بود. وقتی توسط دوستان قدیمی‌اش به استودیوی «ابی رود» پای گذاشت، نقشی انکارناپذیر را در شاهکار جاودانهٔ پینک فلوید در آلبوم «نیمهٔ تاریک ماه» بازی کرد